Man en paard: maart 2013

vrijdag 15 maart 2013

Pitchfall

Ik heb zo'n gruwelijke hekel aan mensen die opscheppen. Mensen die met een hoop poeha deze wereld rondstappen en dan ook nog van alles voor elkaar krijgen!
Dat vind ik best verbazingwekkend af en toe. Het lijkt erop, dat je met een vlotte babbel en een hoop uiterlijk vertoon verder komt dan met gedegen kennis, vaardigheden, ervaring en een iets bescheidener opstelling.

Keer op keer hoor en lees ik het: "Je moet voor jezelf opkomen, je moet jezelf 'in the picture' zetten, je moet een leider durven te zijn, je moet nieuwsgierig zijn". Dat lijstje kan ik nog veel langer maken en jij vast ook. Maar waar het veelal op neerkomt: ik moet boven het maaiveld uitsteken en laten zien dat ik er ben en wat ik kan. Pas dán heb ik succes en ben ik geslaagd in de maatschappij.

foto: 'Ramon Ortiz Loses the No Hitter for the Washington Nationals' - Scott Ableman via Compfight cc

Eén van de trucjes om mijzelf te presenteren is de overbekende 'elevator pitch'. Ik had er tot vorig jaar nog nooit van gehoord, totdat ik de term hoorde noemen door een vriendin. En even later kwam ik hem ook tegen tijdens een bijeenkomst, waarbij het kader zichzelf moest presenteren door middel van zo'n elevator pitch. Wat een drama was dat zeg!

Een verhaaltje van zo'n 20 seconden over jezelf in elkaar draaien is op zichzelf al heel lastig, laat staan het op zo'n manier kunnen vertellen dat de toehoorders geboeid blijven. Niet iedereen is een goede vertegenwoordiger van zichzelf. Niet iedereen kan zichzelf verkopen.
Maar de maatschappij verlangt dat we persoonlijke eigenschappen aanleren die niet aan te leren zijn. Overal lees ik de succesverhalen van mensen die wél geslaagd zijn en ik dus niet. Overal hoor ik de carriéres die gemaakt moeten worden, anders ben je niet goed bezig. Ik dus ook niet.

En ik hoor weer het spotje op de radio voor de Nationale Carrièrebeurs. Man, man, man... als je niks doet aan je carriére en gewoon blij bent met de baan die je hebt, ben je dan een loser? Tel je dan niet meer mee? Of ben je dan slappe hap omdat je voor zekerheid kiest?

Ik ben dan maar gewoon slappe hap vrees ik. Het zit niet in mij om mijzelf anders voor te doen dan ik ben, om continue op mijn tenen te lopen. Om bang te zijn om van mijn eigengemaakte voetstukje te vallen.
Vanavond en morgen dus maar niet naar de RAI. Ach, het zal er druk genoeg zijn denk ik met mensen die op zoek zijn naar de lift.

vrijdag 8 maart 2013

Zuig jij ook?

Ik heb er even genoeg van.

Ik heb een vrij emotionele afscheidsbijeenkomst op de begraafplaats achter de rug. De zaal was te klein voor het aantal belangstellenden (zeg je dat zo?) en dat verbaasde mij dan ook niet: er werd afscheid genomen van een icoon. Er zijn mooie woorden gesproken en er zijn ook heel veel positieve woorden gevallen. Anekdotes, bizarre gebeurtenissen en andere gedenkwaardige momenten passeerden de revue.
Dat alles om een beeld te schetsen van iemand die vol in het leven stond en van iemand die vol in de maatschappij heeft gestaan. Van iemand die het voor elkaar heeft gekregen om heel veel mensen bijeen te krijgen in een gezamenlijk afscheid.

Dat raakte mij. Ik ging tijdens de toespraken nadenken over mijzelf. Niet netjes, ik weet het, maar het ging onbewust. "Stel je voor dat ik daar straks lig. Wat zouden ze dan over mij vertellen? Zouden er ook zoveel komen?"
Misschien zouden ze dit zeggen:

"Hier is ie dan, de man zonder paard (die zit in de lasagna). Hij blogde en blogde in zijn eentje op de bank voor al zijn virtuele vrienden. Zijn bijdrage aan deze wereld bestaat uit 1.392.332 woorden in 21.223 artikelen die door amper 39.422 mensen zijn gelezen."

Stel je voor dat ik daar straks lig. Wat laat ik dan achter als mijn levenswerk, als herinnering, als mijn bijdrage aan het hier-en-nu? Of heb ik niks bijgedragen en heb ik alleen maar geprofiteerd?

Wat is jouw bijdrage geweest als je dood bent? Ben jij dan zo iemand die alles uit de maatschappij heeft gehaald zonder er wat voor teruggedaan te hebben? Omdat je er nou eenmaal recht op hebt?
Dat je alleen maar met jezelf bezig bent geweest? Dat je alle voordelen uit onze staat hebt gezogen en na afloop het stokje teruggeeft als een afgezogen lolly?

foto: 'Glamour Leah : Lollypop SQ2' - HyperXP.com via Compfight cc

Of doe jij zoiets niet? Ben jij ook van mening dat jij één van de weinige Nederlanders bent die de economie er bovenop helpt?

Wat gaan ze straks, als jij daar ligt, over je zeggen? Nu kan je er nog wat aan doen. Nu kan je nog achter je toetsenbord vandaan komen. Nu kan je nog steeds iets substantieels doen voor je medemensen. Niet omdat je er aanzien door krijgt, niet omdat het je vak is en je er geld mee moet verdienen.

Nee, gewoon omdat je iets positiefs doet, belangeloos, gratis, vrijwillig, onbaatzuchtig, vrijgevig. Omdat je ook vindt, dat de maatschappij onthufterd moet worden en er al genoeg negativiteit is. Omdat mooie woorden op je toetsenbord geen maatschappelijke aardverschuivingen teweeg brengen. Omdat daden nog altijd meer zeggen dan woorden. Omdat daden later verwoord kunnen worden.
Begin gewoon en geef het stokje door.

Ik heb er genoeg van. Genoeg van die afgekloven stokjes. Tijd voor verandering!

dinsdag 5 maart 2013

Als het over dood of leven gaat...

Ik heb het de afgelopen dagen al drie keer meegemaakt: een goede kennis is overleden.
Drie keer plotseling, drie keer onverwacht, drie keer een mokerslag voor de familie.

Dat brengt je even weer met beide benen op de grond. Waar maak je je druk over?

Lente

Het is inmiddels lente buiten: het begin van nieuw leven. De warmste lentedag sinds de metingen. Vogels in onze tuin zijn druk bezig met het bouwen van nesten. Alles wordt in het werk gesteld om de vernieuwing van de natuur mogelijk te maken.
Dezelfde tijd zijn familieleden druk bezig met het voorbereiden van begrafenissen en crematies. Druk bezig met het afscheid, druk bezig met loslaten.
Tijdens de periode van nieuw leven, komt de klap van leven dat verloren gaat, hard aan.

Het is ineens dat ik me niet meer druk maak over waar ik me normaal druk over maak. Ik weet het: het is maar tijdelijk. Volgende week ben ik waarschijnlijk gewoon weer aan het schrijven over getrut en gezwabber in de marge.

foto: 'San Marino subterranean III' - i k o via Compfight cc

Tot die tijd denk ik na over wat ik doe als het over dood of leven gaat.
Als het over dood of leven gaat, maak ik me even niet druk over hoe andere over mij denken.
Als het over dood of leven gaat, interesseert het me even niet of er iemand is die mijn blogje leest.
Als het over dood of leven gaat, is internet maar een stapeltje onbelangrijke nullen en enen.
Als het over dood of leven gaat, stelt wat je altijd belangrijk vond eigenlijk niet veel voor.

Als het over dood of leven gaat, is maar één ding belangrijk: heb je uit het leven gehaald wat eruit te halen is? Voor jezelf en voor jouw omgeving? Voor jouw gezin, jouw straat, jouw buurt, stad en maatschappij?
En dan niet door het typen van blogjes; nee, met daadwerkelijke actie.

Als het over dood of leven gaat, doe je dan nog steeds wat je nu doet?

vrijdag 1 maart 2013

Over vergeten, privacy en het recht om vergeten te worden

Ik heb een vader. Helaas is hij al een hele tijd onbereikbaar.
Niet omdat ik niet naar hem toe kan of zo, nee hoor. Als ik wil kan ik elke minuut van de dag naast hem zitten, samen met mijn moeder. Hij heeft alleen niet door dat ik of mijn moeder, zijn vrouw, naast hem zit. Mijn vader heeft Alzheimer.

Het is niet, dat hij ons is vergeten, nee: hij kan de combinatie tussen het plaatje van ons en de geheugenlocatie en emotie niet meer maken. Hij ziet ons, maar weet niet in welk vakje wij horen, of hij blij van ons moet worden, of niet.

Zo'n vergeetziekte is een rotziekte die je niemand toewenst. Gelukkig gaat het hard met het onderzoek naar oplossingen voor deze ziekte en ik heb goede hoop dat op een gegeven moment deze ziekte is uitgebannen. Vanuit Australië komen berichten, dat cannabidiol (een onderdeel van cannabis), bij proefdieren een positief effect had op geheugen- en herkenningsproeven. Wie weet.

foto: 'Oh God' (edited) - Iain Farrell via Compfight cc

Right to be forgotten

Er zijn van die momenten dat ik die ziekte wel zou willen overdragen of verspreiden. Maar dan naar de harddisks van de opslaggiganten. Je weet wel, die onnoemelijke hoeveelheid bits en bytes, die her en der over het internetlandschap verspreid zijn opgeslagen. Ik schreef er al over in Big Data, maar nog steeds weet niemand waar het zich bevindt of hoe je eraan komt. Jij wel dan? Ga jij naar de internetboer om de hoek en bestel je dan een kilootje profielen van internetbezoekers tussen de 35 en 55 jaar?

Best kans dat dat over niet al te lange tijd niet meer werkt trouwens. Op dit moment zijn er heftige discussies op internet gaande omtrent het 'recht om vergeten te worden'. Marketing Nederland gaat over z'n nek, omdat dit de doodsteek voor marketing as-we-know-it betekent, en begint zich te gedragen als een klein kind waarvan de knikkers worden afgepakt.

Nee, jullie hebben mijn knikkers (bezoekstatistieken, demografische gegevens, enz.) zonder mijn toestemming gejat. Ga nu niet zitten janken als ik mijn knikkers terug wil hebben en ze voor mijzelf houd!
Ik wil niet meer dat je achter mij aanloopt en al mijn voetstappen analyseert, dan je mijn broodkruimels oplikt als een hond en als een riooljournalist de inhoud van mijn vuilniszakken categoriseert en opslaat.

Wees creatief

Heb je nou nog steeds niet door, dat ik jou écht wel leuk ga vinden? Als je maar niet zo opdringerig bent!
Heb je nou nog steeds niet door, dat ik jouw rommel écht wel ga kopen? Als je ze mij maar niet door de strot duwt!
Heb je nou nog steeds niet door, dat je vliegen met stroop vangt? Of niet... (volgens vliegenonderzoekers Renate Smallegange en Frits Kelling geurt stroop minder dan azijn)

Maar wat ik keer op keer zeg: wees nou eens een keertje creatief, verras me, maak me blij in plaats van dat je me irriteert! Maak me gelukkig, breng me in vervoering, breng me in de Zevende Hemel.
Zonder jointje, dat dan weer wel...