Facebook, het zinkende schip

Ik heb een tijdje geleden uit nieuwsgierigheid eens nagekeken wanneer ik ben begonnen met Facebook en Twitter.

Op 19 november 2007 heb ik mijzelf aangemeld bij Facebook, omdat een vriendin daar foto's had geplaatst die zij met mij wilde delen. Pas later, op 26 maart 2008, ben ik lid geworden bij Twitter. Beslist geen early-adaptor, maar ook weer geen laatbloeier dus.

Waar Twitter zich met een traag-stijgende lijn verder ontwikkelt, gaat het bij Facebook met horten en stoten. En met de nodige deining wanneer alweer de privacy in het gedrang is gekomen, al valt het in de praktijk wel weer mee. Het gros zeurt erover, maar gaat vervolgens over tot de orde van de dag en accepteert verder zwijgend de negatieve bijverschijnselen.

Exit Facebook

Inmiddels ben ik wel klaar met Facebook. Mijn tijdlijn bestaat voor het grootste gedeelte uit reclame die door mijn connecties wordt gedeeld en geliked, verzoeken van spelletjes en verzoeken van aspirant-vrienden die soms dertig jaar jonger zijn dan ik (inderdaad, ik ben ook de jongste niet meer).

Ik ben niet de enige die genoeg heeft van Facebook. Steeds meer gebruikers beëindigen hun Facebook account. Facebook is té groot geworden, té commercieel, té spammerig. Volgens The Guardian verliest Facebook miljoenen gebruikers per maand. Dat zal wel ietsje minder zijn, anders zou er op dit moment geen enkele gebruiker meer over zijn.
Maar toch, het geeft een tendens aan, het signaleert een trend.

foto: Antoine Hubert via Compfight cc

Volgens hetzelfde artikel wordt Facebook op dit moment bedreigd door Instagram and Path.
Met Instagram deel je foto's en Path profileert zich als 'Private messaging and sharing with friends and family'.

Op geen van beide netwerken ben ik op dit moment actief en het is de vraag of ik dat wel ga doen. Het wel en wee van mijn vrienden lees ik wel op Twitter. En dan lees ik alleen hun status en niet op welke school ze hebben gezeten, met wie ze getrouwd zijn, bij welk bedrijf ze werken etc. etc.
Dat weet ik namelijk wel omdat het mijn vrienden zijn!



Ik verlaat binnenkort het zinkende schip, spoel aan op een hagelwit strand en geniet van de rust en de zon.
Ik ben blij!

Links

---

• The Guardian - Facebook loses millions of users as biggest markets peak
• Instagram
• Path

Tussen terugkeer, vermissing en kracht

Ik heb jou een tijdje links laten liggen. Sorry daarvoor...

Niet dat ik je niet wilde spreken. Nee hoor, integendeel, maar ik had heel even andere dingen aan mijn hoofd en heb mijn prioriteiten even ergens anders gelegd.
Bloggen kost toch tijd en die tijd heb ik tijdelijk ergens anders in gestoken. Want ik wil wél dat het enigszins verzorgd overkomt wanneer jij mijn blogje leest. Dat je je welkom voelt in een opgeruimde kamer en dat je niet in een haastig klaargemaakt tentje binnenvalt waarbij je ziet dat er geen aandacht aan is besteed.

Toch stel ik mij vaak de vraag waarom mensen mijn gedachten sowieso lezen. Ik heb maar een beperkte blik op het internetlandschap en een nóg beperktere mening over de fysieke wereld.
Wat mij dan afgelopen dagen wel weer opviel (en wie niet eigenlijk), was de zaak van de vermiste broertjes (#vermistebroertjes). Het heeft mijn aandacht getrokken en meer dan normaal.

foto: loneliness - lilivanili via Compfight cc

Niet alleen door de zaak zelf, maar vooral door de weblogs en artikelen die over het geheel worden geschreven (net zoal ik nu trouwens). Volgens mij heeft elke krant, website en nieuwsuitzending er aandacht aan besteed. Nu het nieuws niet meer zo vers is, komen de (na-)beschouwingen, analyses, voorspellingen en specialistenraadplegingen op gang.
Wat mij dan weer opvalt, is de aandacht die aan social media wordt besteed. Wat ik vooral hoor, is hoe goed social media wel niet is.

With great power...

Hoe vaak ik de zinsnede 'de kracht van Social Media!' niet ben tegengekomen...
Alle voorstanders van social media haasten zich om de koppen te citeren van artikelen die tot op de naad analyseren hoe groot de impact is geweest en hoe geweldig het in praktijk werkt. Ik krijg hierbij onwilleurig een 'wij van WC-eend' gevoel. Alsof dit een uitgelezen kans is om de waarde van social media te bewijzen. Alsof je nu een 'zie je wel, het is nuttig!' boodschap door de strot van de wereld moet duwen. Zodat jij met jouw Social Media bedrijfje je klanten weer kan overtuigen om vooral meer dienst bij je af te nemen.

Natuurlijk, er zijn veel positieve kanten aan social media. Zo kan social media een positief effect hebben gehad in het geval van de broertjes. Maar het is niet sociale media alleen die dit voor elkaar heeft gekregen. Nee, het is de combinatie van álle media: geschreven, gedrukt, digitaal, gefilmd en gesproken.

... comes great responsibility

Naast het positieve effect en de 'wisdom of the crowd' is er natuurlijk ook de tegenhanger: de 'lynchdom of the crowd'. Privégegevens van personen wordt ongecontroleerd op de social media gegooid en er is niemand die ervoor verantwoordelijk is. Eenmaal geplaatst is het een ongeleid projectiel dat ongekende schade kan toebrengen. Personen worden digitaal zwart gemaakt en in de echte wereld wordt er afgerekend met de (nog niet door de rechter schuldig bevonden) dader. Want het staat toch op internet?

Wild-west taferelen in een geciviliseerd land. We kunnen zoveel, we zijn zover ontwikkeld. En toch reageren we zo impulsief als primaten wanneer het ons gevoel raakt. Soms goed, soms niet goed.


Ik kan er hier niets tegen doen. Niet in mijn eentje. Het enige dat ik kan doen, is erover schrijven, mijn ongerustheid uiten en hopen dat iemand het oppikt. Dat de bewustwording zich als een olievlek uitbreidt.
De pen is nog steeds machtiger dan het zwaard lijkt het. Ondanks dat je met een pen hele lieve woorden kan schrijven.


Ik hoop zó een goede afloop.
Met of zonder social media.
Ondanks of dankzij social media.