Vlak voor mijn neus wemelde het van de politie agenten in auto's en op de fiets. Geen idee wat daar nou aan de hand was, maar snel de bocht om gegaan en verder gefietst. Het voelt toch niet prettig om dan daar doorheen te moeten. Alsof je vrijwillig midden in een boksring gaat staan tijdens een wedstrijd...
Vandaag las ik in de krant wat er precies aan de hand was: een preventieve fouilleeractie! En de opbrengst daarvan: eenmaal een vuurwapen. Als ik zoiets lees, dan denk ik: "Oké, goed gedaan. Weer een vuurwapen minder in mijn mooie stad."
 |
| foto: philippe leroyer via Compfight cc |
Tegelijkertijd krijg ik een naar gevoel. Stel dat ze mij hadden gevraagd voor die doorzoekactie?
Nu ik veilig achter mijn toetsenbord zit, durf ik wel te zeggen dat ik recalcitrant zou worden, mijn kont tegen de krib zou gooien en ab-so-luut niet mee gaan werken aan zoiets.
Maar je móet wel meewerken, lees ik. Anders volgt arrestatie!
"Zijnzenuhelemaalgekgeworden", mompel ik in mijzelf.
Wat denken ze wel? Dat ik vrijwillig alles laat doorzoeken terwijl ik niks heb gedaan? Dat ik vreemde mensen aan mijn lijf laat zitten, ondanks dat ik niets te verbergen heb? Dat ik door omstanders vreemd wordt aangekeken en word nagewezen, omdat juist ik weer als enige uit een groep ben uitverkoren om betast te worden? Dat die fotograaf van de krant die tegelijkertijd foto's staat te maken juist de foto met mij erop heeft uitgekozen om op de voorpagina te zetten?
Ik voel me becriminaliseerd. Ondanks dat het allemaal goed bedoeld is. Ondanks dat het klaarblijkelijk nodig is. Ondanks dat de meerderheid van Nederland er voorstander van is.
Toch?
Links
- Algemeen Dagblad: Kamer akkoord, politie mag tijdelijk preventief fouilleren
- Uit 2004(!): Scriptie Karin Woltering, Preventief fouilleren, de onbeschermde onschuldige [PDF]
- Omroep Zeeland: preventief fouilleren werkt in Terneuzen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten